Η Ακρόπολη της Ονιθές, ένα φρούριο της Ελληνιστικής εποχής, που πιθανώς χρονολογείται από το 1400 π.Χ., καταλαμβάνει στρατηγική θέση στο οροπέδιο της Ονιθές σε υψόμετρο 638 μέτρων. Ο χώρος διαθέτει τείχος που περικλείει μια ορθογώνια έκταση με πλευρές 12 μέτρων και λείψανα αμυντικού πύργου. Ένας απότομος, φυσικός γκρεμός σχηματίζει το νότιο όριο της ακρόπολης. Η τοποθεσία του χώρου παρείχε έλεγχο σε καίρια περάσματα και πρόσβαση στον οικισμό, υπογραμμίζοντας τη στρατηγική του σημασία στην αρχαία Κρήτη. Ευρήματα κεραμικής υποδηλώνουν την πιθανότητα παλαιότερων φάσεων εγκατάστασης που χρονολογούνται στην Πρωτομινωική και Υστερομινωική περίοδο. Η ακρόπολη, που αναφέρεται τοπικά ως «Ντάπια», που σημαίνει οχύρωση, πιθανότατα έπαιξε ρόλο στις κρητικές εξεγέρσεις του 1821, 1878 και 1897.

Η Πραισός, στην ανατολική Κρήτη, παρουσιάζει μια ποικιλόμορφη ιστορία, από την Υστερομινωική αναταραχή ως την Ενετική ακμή. Η Ετεοκρητική ταυτότητα, οι επιγραφές και η πολιτική σημασία ξεχωρίζουν, παρά την καταστροφή από την Ιεράπυτνα. Η Μεσοβυζαντινή και Ενετική κατοίκηση ακολούθησαν, ενώ η πόλη, με τη γεωγραφική της θέση και τα αρχαιολογικά ευρήματα, παραμένει κομβικό σημείο έρευνας για την αρχαία ιστορία της Κρήτης.

Η παλαιοχριστιανική βασιλική στην Ονιθέ, κτίσμα τέλους 5ου-αρχών 6ου αι., παρουσιάζει στοιχεία Πρώιμης Βυζαντινής αρχιτεκτονικής. Τρίκλιτη κατασκευή 36x17μ., με διατεταγμένα κλίτη, ημικυκλική αψίδα, σύνθρονο και ψηφιδωτά δάπεδα. Είσοδος από νότιο πρόστωο οδηγεί στον νάρθηκα. Χώροι γύρω από το ιερό πιθανόν λειτουργούσαν ως παστοφόρια. Μεταγενέστερο παρεκκλήσι εντός, αλλοιώνει μέρος ιερού. Χαμένα γλυπτά, μικρά ευρήματα κεραμικής, γυάλινων λύχνων. Βασιλική ενισχύει την άποψη διαρκούς κατοίκησης & θρησκευτικής σημασίας της Ονιθές κατά την Πρώιμη Βυζαντινή περίοδο.

The Tholos Tomb of Kamilari in Crete offers insights into Minoan funerary practices and potential connections to the elites of Agia Triada and Phaistos.

Το ιερό κορυφής του Τραοστάλου βρίσκεται σε ένα ορθογώνιο πλάτωμα στην ανατολική Κρήτη. Το ιερό ανακαλύφθηκε και ανασκάφηκε σταδιακά από αρχαιολόγους, αποκαλύπτοντας τη χρήση του από τη Νεολιθική ως τη Μεταμινωική περίοδο, με τα αρχιτεκτονικά κατάλοιπα να χρονολογούνται στη Νεοανακτορική περίοδο. Ευρήματα περιλαμβάνουν πήλινα ειδώλια, ομοιώματα ζώων, χρυσές κορδέλες και επιγραφές Γραμμικής Α, που υποδηλώνουν τελετουργική χρήση. Η παρακμή του ιερού συνδέεται πιθανώς με την ανάπτυξη των ανακτόρων και αλλαγές στις θρησκευτικές πρακτικές. Η σχέση του με το ανάκτορο της Ζάκρου υποδεικνύει μια μετάβαση από δημόσιες τελετές σε ιδιωτικές, αντικατοπτρίζοντας τις κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές της εποχής. Ο χώρος μαρτυρά τη μεταβολή της μινωικής λατρείας και οργάνωσης.

Ο Τίμιος Σταυρός, η ψηλότερη κορυφή της Κρήτης, προσφέρει εκπληκτική θέα και μοναδική εμπειρία πεζοπορίας στην οροσειρά του Ψηλορείτη.

Το μινωικό ανάκτορο της Ζάκρου, που βρίσκεται στην ανατολική Κρήτη, διαθέτει νεολιθική κατοίκηση και ένα σημαντικό ανάκτορο της Ύστερης Μινωικής ΙΒ περιόδου. Οι ανασκαφές αποκαλύπτουν έναν νεοανακτορικό οικισμό, πρωτοανακτορικές οικίες και ενδείξεις μεταανακτορικής επανεγκατάστασης. Το ανάκτορο, με 150 δωμάτια και κεντρική αυλή, αναδεικνύει τις μινωικές αρχιτεκτονικές συμβάσεις. Οι ανακαλύψεις περιλαμβάνουν πήλινα οζίδια, σφραγιδοαποτυπώματα και περίτεχνα αντικείμενα όπως το «Ρυτό Κεφαλής Ταύρου». Η ιστορία του χώρου εκτείνεται από την Τελική Νεολιθική έως την Ύστερη Μινωική ΙΙΙΒ περίοδο, που χαρακτηρίζεται τόσο από κατασκευές όσο και από καταστροφές, πιθανώς από φυσικές καταστροφές. Οι ανασκαφές από τους Hogarth και Πλάτωνα αποκάλυψαν οικιστικές και οικονομικές ζώνες, ένα περίπλοκο οδικό δίκτυο και ανακτορικά παραρτήματα. Ο χώρος, που στερείται σύγχρονων εγκαταστάσεων για επισκέπτες, προσφέρει γνώσεις για τον μινωικό πολιτισμό, με αντικείμενα που εκτίθενται στα μουσεία Ηρακλείου, Αγίου Νικολάου και Σητείας.